Nazywam się Ewa Panufnik. 10 lat temu stworzyłam swoją autorską metodę rozwoju “Gdybym Dorosła” i od tamtej pory wspieram kobiety w wewnętrznym dojrzewaniu do życia, które jest im pisane.
Dorastanie (które zaczęłam w okolicach później trzydziestki) okazało się dla mnie prawdziwą przygodą. Podejście “Gdybym Dorosła” wzmocniło mnie we wszystkich obszarach życia, dodało wewnętrznej mocy, odwagi, siły i poczucia kierunku. To dzięki niemu odkryłam, co jest dla mnie najważniejsze, co daje mi poczucie sensu, co mnie blokuje na drodze do szczęścia i jak te blokady ominąć.
Dorosłość kojarzy się nam często z traceniem złudzeń, doznawaniem rozczarowań – w miarę dorastania poznajemy kolejne smutne tajemnice: święty Mikołaj nie istnieje, nigdy nie odwiedziła nas Wróżka Zębuszka, przerażające fakty: ludzie umierają, powstaliśmy w wyniku seksu swoich rodziców, musimy zarabiać na swoje życie i tak dalej. Jest jednak także strona dorosłości, która skrywa sekrety, których poznanie dodaje naszemu życiu głębi, sensu i magii tak potężnej, że Święty Mikołaj zupełni przy niej blednie. Odkrywałam je krok po kroku, budując życie soczyste i pełne radości. Szukałam sposobów, by poczuć swoją moc i sprawczość, wykorzystać je do tego, by okryć swoją najgłębszą prawdę i zbudować życie, które będzie z nią zgodne, czyli naprawdę moje.
Czy zastanawiałaś się kiedyś, jak to byłoby, gdybyś dorosła? Gdybyś wzięła odpowiedzialność, za to, kim naprawdę jesteś, jaka jest TWOJA NAJGŁĘBSZA PRAWDA i czy Twoje życie jest jej odbiciem? Gdybyś zaczęła żyć pełną piersią, ciesząc się każdym dniem?
Kiedy kilka lat lat temu zaczęłam przyglądać się, jak to byłoby dorosnąć, rozpoczęła się dla mnie wielka emocjonalna przygoda. Im bardziej się w nią angażuję, tym bardziej satysfakcjonujące staje się moje życie. Coraz świadomiej podejmuję decyzje, prowadzona przez wewnętrzne priorytety. Mniej wpływają na mnie oceny i głosy z zewnątrz mówiące o tym, co powinnam, a czego nie. Daję przestrzeń swoim tęsknotom i wynikającym z nich marzeniom. W bliskich i dalszych relacjach pojawiło się więcej przestrzeni, zrozumienia i bliskości. Krok za krokiem – czuję, że rozkwitam.
Postanowiłam dorosnąć:
- żeby móc usłyszeć mój wewnętrzny głos, który nieustannie nakłania mnie do życia większego niż zgodne z praktycznymi scenariuszami wdrukowanymi mi przez rodzinę, kulturę i świat; i zdobyć się na odwagę, by za tą swoją prawdą podążyć;
- żeby wreszcie zacząć wieść życie spełnione, prawdziwe i w pełni „moje”;
- żeby móc prawdziwie skorzystać z dostępnej mi wolności;
- żeby móc naprawdę cieszyć się światem, i coraz mniej się go bać;
- żeby odnaleźć w życiu sens i cel: wnieść do świata to, co tylko przeze mnie może się zamanifestować;
- żeby poczuć, że mocno stoję na swoich nogach, a moje poczucie dobrostanu nie jest zależne od innych ludzi, rzeczy, przekonań;
- żeby móc świadomie dokonywać życiowych wyborów;
- żeby otworzyć swoje serce i przekroczyć poczucie oddzielenia od innych;
- żeby wieść zintegrowane, pełne sensu i ekscytacji życie, w którym jest wiele radości, głębokich, bliskich relacji i spokojnego poczucia szczęścia;
- żeby wykorzystywać swoje talenty i potencjał, aby służyć innym i inicjować w świecie zmianę, którą chciałabym zobaczyć;
- żeby zrealizować pełnię mojej prawdziwej natury
- żeby czuć, że żyję w świecie obfitości, a świat mnie wspiera;
- żeby czuć, że rozkwitam.
- Żeby być w dojrzałej relacji z innymi i ze światem, równoważąc potrzeby moje i innych, wciąż szukając rozwiązań, które służą i mnie, i innym, i światu.
Jak poznać, czy czas dorosnąć? Zaznacz te z poniższych stwierdzeń, które rezonują z Twoim życiowym doświadczeniem:
- Wciąż szukam sensu swojego życia.
- Straciłam poczucie kierunku.
- Czuję, że samo przetrwanie jako życiowy cel to za mało.
- Przytłacza mnie praca i domowe obowiązki.
- Męczy mnie apatia, może nawet coś na kształt depresji.
- Presja z zewnątrz sprawia, że podążam za tym, czego tak naprawdę nigdy nie pragnęłam.
- Relacje nie dają mi satysfakcji. Cóż, tak naprawdę w niczym nie znajduję pełnej satysfakcji.
- Poszukiwanie komfortu i przyjemności przynosi mi raczej pustkę, niż poczucie trwałego szczęścia.
- Gdzieś głęboko czuję, że w życiu musi chodzić o coś więcej, ale nie wiem, jak to odnaleźć.
- Chciałabym żyć odważnie, w zgodzie ze sobą, w poczuciu sensu, a mam wrażenie, że dzień za dniem staję się coraz większą ekspertką w marnowaniu swojego życia. Wydaje się małe, banalne i nic nieznaczące.
- Odczuwam brak motywacji do życia.
- Towarzyszy mi głębokie znudzenie.
- Codziennie zmagam się z frustracją.
- Nie odczuwam poczucia mocy i sprawczości.
- Moje życie mnie męczy.
Jeśli przynajmniej dwa z nich odczuwasz często – może to być znak – protest duszy – żeby skierować życiową energię na nowe wartości i na pełniejsze życie. Dorosłość jest do tego niezbędna.
Gwarantuję Ci, że kurs online “Gdybym Dorosła. 21 sekretów radykalnie odważnego życia” naprawdę wesprze Cię w budowaniu życia pełnego przygód, miłości, sensu i spełnienia. Codziennie przez 21 dni otrzymasz ode mnie jeden sekret, który odkryłam podczas swojej wyprawy do emocjonalnej i życiowej dojrzałości oraz jedną praktykę, która będzie krokiem przybliżającym Cię do tego, by aby żyć pełnym sercem, zidentyfikować życiowe priorytety i marzenia oraz zaprojektować sposoby, w jaki możesz włączyć je do codziennego życia; tworzyć głębokie, bliskie relacje ze sobą i z innymi oraz wnosić do świata Twój unikalny wkład. Stworzymy wspierającą oraz inspirującą się nawzajem społeczność na FB, tam też będziesz mogła mi zadawać pytania dotyczące kursu. Spotkamy się online (na platformie zoom) 3 lutego o godzinie 18.00 (do 20.00), aby się poznać i zbudować inspirującą bazę do naszego procesu dorastania.
Kurs rozpocznie się 3 lutego.